Loading...
Νο 19 - "Οι συνθήκες εργασίας που μας αξίζουν"

Νο 19 - "Οι συνθήκες εργασίας που μας αξίζουν"

Αριθμ.πρωτ.: 8098

Θεσσαλονίκη, 21 Σεπτεμβρίου 2022

 

Οι συνθήκες εργασίας που ζούμε
Vs
Οι συνθήκες εργασίας που μας αξίζουν

 

Συνάδελφοι,

Αν βρισκόμασταν με ένα μαγικό τρόπο πίσω στον χρόνο - όχι πολύ μακριά, δέκα χρόνια πίσω - και στα πλαίσια κάποιου παιγνιδιού μας ζητούσαν να μαντέψουμε το πως πιστεύουμε ότι θα είναι ο χώρος δουλειάς μας, οι συνθήκες εργασίας στην Τράπεζα και η ζωή μας στο κοντινό μέλλον, είμαστε βέβαιοι ότι παρά τη διορατικότητα που πιστεύουμε ότι μας διακρίνει, δεν θα υπήρχε ούτε ένας να πλησιάσει έστω κοντά σ’ αυτό που σήμερα βιώνουμε.

Άλλοι από μας, παλαιότεροι, έχοντας για χρόνια εντρυφήσει σε άλλες συμπεριφορές, κουλτούρες και διαδικασίες, βρίσκονται σε μεγάλη δυσκολία να συνειδητοποιήσουν και να αντέξουν την σημερινή κατάσταση και είναι συνήθως αυτοί που οδηγούνται στον πρόωρο τερματισμό του εργασιακού τους βίου. Άλλοι, οι νεότεροι, χωρίς ιδιαίτερες εμπειρίες από τα λεγόμενα "ηρωικά χρόνια" των τραπεζοϋπαλλήλων, ευάλωτοι και περισσότερο ανοχύρωτοι μπροστά στα νέα δεδομένα που μεθοδικά έχουν σφυρηλατήσει κυβερνήσεις, εργοδοσίες και δεκτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, προσπαθούν και δίνουν μέσα από άνισες συνθήκες τον καθημερινό τους αγώνα επιβίωσης.

Ανεξάρτητα βέβαια ηλικιακής ομάδας που ανήκει ο καθένας από μας, αυτό που δεν αλλάζει και παραμένει το ίδιο για την μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων, είναι οι πολιτικές, η αντιμετώπιση και η συμπεριφορά που επιδεικνύει η εργοδοσία.

  • ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ είναι η συνεχής καθημερινή πίεση για την επίτευξη ολοένα και πιο ανέφικτων στόχων.
  • ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ είναι η απαξίωση της δουλειάς μας και η αδιανόητη συστηματική αξιολόγησή - υποβάθμισή μας με μονάδες και δυάρια.
  • ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ είναι οι επιλεκτικές διακρίσεις από την Διοίκηση, ακόμη και σε θέματα που αφορούν στην παραμονή μας στην Τράπεζα .
  • ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ είναι η ανυπαρξία κάθε έννοιας ανθρώπινης αντιμετώπισης ακόμη και για συναδέλφους μας με ειδικές δεξιότητες και σοβαρά θέματα υγείας.
  • ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ακόμη και μετά το πέρας της δικαιολογίας των μνημονίων, είναι ο οικονομικός στραγγαλισμός των εργαζόμενων, με άθλιες σε σχέση με τις πραγματικές τους ανάγκες αμοιβές.
  • ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ είναι ο μεθοδικά σχεδιασμένος προγραμματισμός "εξαφάνισης" του προσωπικού με το διαρκές κλείσιμο καταστημάτων και των αποσχίσεων υπηρεσιών.
  • ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ και δε ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ - εφόσον παραμένει στο χέρι της εργοδοσίας - είναι η ανεξέλεγκτη επιθυμία για ολοένα και μεγαλύτερα άμεσα κέρδη, ανεξάρτητα και έξω από σχεδιασμούς που λαμβάνουν υπόψη ζωές εργαζομένων, ανάγκες πελατών, τοπικές κοινωνίες.

Σ αυτό ακριβώς το πλαίσιο συνάδελφοι πρέπει να σταθούμε και να επιλέξουμε τα επόμενα βήματά μας:

  • Είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ τη σημερινή θλιβερά διαμορφούμενη κατάσταση στο χώρο μας;
  • Είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ το να έρχεται η Διοίκηση πανηγυρικά και να μας "πετάει στα μούτρα " ένα BONUS για το οποίο περνάμε μέσα από προσωπική ενημέρωση από τον Διευθυντή, ο οποίος μας μεταφέρει την "αγάπη " της Τράπεζας μαζί με την οδηγία της απόκρυψης του ποσού από τους διπλανούς μας συναδέλφους;
    * Ενός BONUS για το οποίο δεν υπάρχει η παραμικρή ιδέα, πόσο μάλλον ενημέρωση, πως υπολογίζεται και ποιό είναι το σύνολο των κριτηρίων που ισχύουν για τη χορήγησή του;
    * Ενός BONUS που από τη σταχυολόγηση πληροφοριών που έχουμε, πέρνει υπόψη της και τη βαθμολογία της αξιολόγησης κάθε συναδέλφου, επιβραβεύοντας τα "καλά παιδιά" και εισάγοντας επισήμως εμφανώς τιμωρητική αντίληψη;
    * Ενός BONUS που όπως επίσης φημολογείται μπορεί να δοθεί με μορφή προπληρωμένης κάρτας ή yellows;
  • Είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ συμφωνίες που "συνοδεύουν" το διώξιμο των συναδέλφων μας από την Τράπεζα και που πιθανολογείται ότι θα ισχύσουν για ένα επισφαλές και απροσδιόριστο διάστημα, όταν οι συνάδελφοί μας αυτοί έχουν μπροστά τους εργασιακό ορίζοντα δεκαετιών;
  • Είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που όχι μόνο δεν κατακτούν οτιδήποτε έχει την έννοια της συνέχειας, αλλά αποθεώνουν τον χαρακτήρα και την πολιτική των εφάπαξ παροχών;
  • Είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ετήσια οικονομική ενίσχυση ύψους ενός (!!!) ευρώ την ημέρα;
  • Είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ειδικές ενισχύσεις που δίνονται με τη μορφή κουπονιών και δωροεπιταγών;

 

Συνάδελφοι,

Όσο και αν κάποια πράγματα φαντάζουν ιδιαίτερα δύσκολα, όσο και αν οι συνθήκες συσκοτίζονται μέσω της μοδάτης θεωρίας της μη ύπαρξης εναλλακτικών επιλογών, όσο και αν η πολιτική της εργοδοσίας έντεχνα παρουσιάζεται ως ανίκητη, όσο και άν η τέχνη του "εφικτού" αποθεώνεται, αυτό που στο τέλος της ημέρας δεν αλλάζει είναι η βασανιστική πραγματικότητα και η αναντίρρητη αλήθεια του γεγονός ότι δεν έχουμε σε καμία περίπτωση της συνθήκες εργασίας που μας αξίζουν.

Εφόσον λοιπόν όλοι μικροί και μεγάλοι, νεώτεροι και παλαιότεροι συμφωνούμε στο ότι "έτσι έχουν έρθει τα πράγματα" μήπως είναι πλέον η ώρα να κοιτάξουμε το "πως δεν θα συνεχίσουν να πηγαίνουν έτσι";

Δύο δρόμοι υπάρχουν κατά τη γνώμη μας:

Ο πρώτος δρόμος, αποδεχόμενος την παραπάνω περιγραφή της πραγματικότητας, αναζητά λύσεις μέσα στα όρια που αυτή θέτει, πιστεύοντας στην πολιτική των «συνετών» αντιδράσεων που δεν θέτουν συνολικά τα ζητήματα και που μέσα απο την αξιοποίηση της λογικής του "εφικτού" μπορεί κάποιες φορές να επιφέρουν επιμέρους πρόσκαιρα αποτελέσματα. Δυστυχώς, και έχει αποδειχθεί στην πράξη, η εν λόγω επιλογή δεν μπορεί να παράξει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, δεν βελτιώνει τη ζωή και τις συνθήκες εργασίας μας, δεν αμφισβητεί και πόσο μάλλον δεν αλλάζει την προδιαγεγραμμένη πορεία και τις επιλογές της Διοίκησης.

Ο δρόμος αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παθητικότητα, στην απογοήτευση, στην προσμονή μιας - στην καλύτερη περίπτωση - εθελούσιας που θα μας "λυτρώσει"και στην πρόωρη διακοπή της εργασιακής μας σχέσης με την Τράπεζα.

Ο δεύτερος δρόμος, έχοντας κατακτήσει την εμπειρία της αποτυχίας του πρώτου δρόμου, αναζητεί λύσεις που θα βελτιώνουν ουσιαστικά τις συνθήκες εργασίας μας, που θα σταματήσουν τον κατήφορο και τη φτωχοποίησή μας, που θα δώσουν πίσω την πληγωμένη μας αξιοπρέπεια, που θα απομακρύνουν οριστικά και αμετάκλητα τις όποιες σκέψεις εγκατάλειψης της δουλειάς μας και που θα ανατρέπουν το καλοστημένο υπάρχον σκηνικό.

Εγχείρημα καθόλου εύκολο, που όμως αποτελεί μονόδρομο αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε εργασιακά και την επόμενη ημέρα. Είμαστε, όλοι οι συνάδελφοι στην Τράπεζα, ιδιαίτερα καταρτισμένοι, έχοντας προσφέρει αμέτρητες ώρες σ αυτήν, έχοντας θυσιάσει ακόμη και τον ελεύθερο χρόνο μας γι' αυτήν και σεβόμενοι τον εαυτό μας και τη δουλειά μας, οφείλουμε να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε τη σχεδιασμένη απαξίωσή μας, οφείλουμε να ξανακερδίσουμε τις ζωές μας.

Συνάδελφοι,

Αν θέλουμε από κάπου να αρχίσουμε ή να συνεχίσουμε την πορεία επανάκαμψης είναι πρωταρχικό και ιδιαίτερα σημαντικό να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας.

Το σκέλος του προβλήματος που έχει να κάνει με την αντιμετώπιση της πολιτικής της σημερινής Διοίκησης, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την ενεργοποίηση του καθένα από μας, την δυναμική που είμαστε αποφασισμένοι να αναπτύξουμε και την ενίσχυση των υπαρκτών πόλων αντίστασης που λειτουργούν συνδικαλιστικά στο χώρο εργασίας μας.

Αν δε μπορούμε να προχωρήσουμε στην αποδυνάμωση των φορέων που υιοθετούν από την μία μεριά την άποψη της αδυναμίας αντίδρασης απέναντι στον «ισχυρό» αντίπαλο και από την άλλη μεριά, όλως αντιφατικά, θεωρούν ότι μας οδηγούν από νίκη σε νίκη, τότε, θα βρισκόμαστε συνεχώς στο ίδιο σημείο που όλοι και όλα θα μας φταίνε και δεν θα αλλάζει τίποτα.

Είναι χρέος όλων όσων έχουν θέληση και πραγματική διάθεση - είτε συλλογικότητες είναι αυτές είτε ατομικά ο καθένας μας - να σκεφτούν πέρα και έξω από προκαταλήψεις και να αγωνιστούν για την οικοδόμηση ενός αξιόμαχου συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο που θα βάλει φραγμό στην πορεία των τελευταίων χρόνων και θα αντιστρέψει την κατάσταση προς όφελος των εργαζομένων.

Η ζωή προχωρά και δεν κάνει χάρες σε κανέναν, ειδικά σε εκείνους που δεν έχουν τη διάθεση και το πείσμα να αγωνιστούν γι αυτήν.

 

Για το ΔΣ του Συλλόγου

Ο Πρόεδρος       Ο Γ.Γραμματέας

Γ. Γουγούλης       Μ. Τσιμρόγλου

 

Facebook Twitter Google+ Pinterest

Newsletter